شته سبز هلو
نام علمی: Myzus persicae
این حشره آفت درختان میوه هسته دار در اکثر نقاط جهان و از جمله ایران است.در اوایل تا اواسط بهار در روی هسته دارها فعالیت داشته و از اواسط بهار به بعد عمدتا بر روی گیاهان زراعی یکساله پهن برگ نظیر انواع صیفی جات یافت می شود. این حشره بیش از ۱۰۰ میزبان شناخته شده در ۴۰ خانواده گیاهی دارد. میزبان اول آن انواع شلیل، گوجه، الو، زردآلو و بادام نیز از میزبان های آن بوده و در روی آنها ایجاد خسارت می کند و میزبان دوم آن شامل سبزیجات مختلف ، گیاهان خانواده های بادمجانیان، افناجیان، مرکبان، چتریان و کدوئیان می باشد.
خسارت
شته سبز هلو پس از استقرار در پشت برگ های گیاه میزبان و همچنین غنچه های گل، از شیره گیاهی تغذیه می کند. تغذیه آن توام با ترشح عسلک است. این آفت علاوه بر تغذیه مستقیم، ناقل بیش از یکصد ویروس گیاهی در درختان میوه و گیاهان زراعی می باشد. عمده خسارت آن مربوط به تغذیه پوره ها و افراد ماده بی بال می باشد که موجب خشک شدن برگ ها می شوند. برگهای آلوده ، سبز متمایل به زرد و گاهی قرمز رنگ می شود و اغلب پیچیدگی حول محور طولی برگ صورت می گیرد. خسارت این آفت با ترشح شدید عسلک همراه است که به نوبه خود موجب جلب مورچه ها، زنبورها و نیز جلب خاک محیط می شود.
زیست شناسی
چرخه زیستی این آفت به شدت تابع سرمای زمستان می باشد به طوری که در شرایط گلخانه و مناطق معتدل در تمام طول سال فعال بوده و هر ۱۲-۱۰ روز یک نسل ایجاد می کند و در شرایط مساعد بیش از ۲۰ نسل در سال ایجاد می کند ولی در مناطق سرد دارای فرم زمستان گذران بوده و روی سرشاخه ها و تنه درختان میوه بطور پراکنده سپری می کند. این حشره حدود ۳-۸ نسل خود را در روی درختان هسته دار سپری کرده و سپس در اواسط بهار، افراد بالدار به وجود می آیند. آنگاه درختان هلو را ترک کرده و به طرف میزبان دوم مهاجرت می نمایند و پس از استقرار در روی بوته های میزبان به طریق پارتنوژنز تولید مثل خود را ادامه می دهند. ولی در مناطق معتدله و گلخانه ها به صورت ماده های بدون بال و زنده زا زندگی می کند. همچنین در روی پاجوش های درختان هسته دار در تمام طول بهار و تابستان یافت می شود.در روی درختان مسن نیز بیشتر در برگهای انتهایی بوته ها متمرکز می شود. تغذیه ان موجب زردی و ضعیف شدن بوته ها می شود. این شته چندین نسل را بر روی میزبان تولید می نماید.این افت در پشت برگهای گیاه میزبان مستقر می شود و تا پایان فصل فعال است.در پایان فصل زراعی افراد بالدار به وجود می آیند. انها میزبان دوم را ترک کرده، به روی میزبان اول برگشته و در روی آن تخمریزی می کنند و این تخمها قادر هستند شرایط نامساعد سال را تحمل نمایند.
روش های کنترل
الف) بیولوژیکی: گونه های مختلفی از کفشدوزک ها بویژه کفشدوزک هفت نقطه ای و Adalia variegata و مگس های سیرفیده، لارو بالتوری سبز، زنبورههای براکونیده و اکثر شکارگرهای عمومی از این شته تغذیه می کنند.
ب) شیمیایی: برای کنترل این آفت می توان از حشره کش های مختلف از قبیل اکامت ۵درصد به میزان ۱/۵ درهزار ، اکسی دیمتون متیل ۱ در هزار ، مونوکروتوفوس ۱/۵ در هزار، مالاتیون و پیریمیکارب به میزان ۱/۵ در هزار استفاده نمود که در بین آنها حشره کش پیریمیکارب در غلظت های ۰/۵، ۱ و ۲ در هزار بیشترین تلفات را روی آفت ایجاد می کند.
